Warszawska Deklaracja LGBT+ poprawi możliwości wspierania osób w dramatycznej sytuacji życiowej.
Dziś piszemy o kolejnym zobowiązaniu władz miasta zawartym w Deklaracji, mianowicie o hostelu interwencyjnym czyli bezpiecznym schronieniu dla osób LGBT+ wyrzuconych z domu lub obawiających się o swoje życie w miejscu zamieszkania.
Hostel będzie pozwalał na uporządkowanie sytuacji prawnej, socjalnej, emocjonalnej i życiowej, a udzielone wsparcie będzie pomagać w powrocie do samodzielnego funkcjonowania. Priorytetem jest nie tylko otwarcie hostelu, lecz zapewnienie mu ciągłości funkcjonowania i niezależności finansowania w zmieniającej się sytuacji politycznej.
Dlatego w Deklaracji LGBT+ dopilnowaliśmy zapisu o stworzenie placówki działającej w oparciu o model ekonomii społecznej, łączącym wsparcie ze strony miasta (baza lokalowa, finansowanie publiczne) z pracą organizacji społecznych (kadra ośrodka, pomoc psychologiczna, doradztwo prawne i zawodowe) oraz z działalnością gospodarczą non-profit (np. hostel komercyjny zarabiający na część pomocową). Ten ostatni element umożliwiłby także zatrudnienie osób wykluczonych z rynku pracy (np. osób przechodzących proces uzgodnienia płci, które mogą być narażone na utratę pracy). Prace nad uruchomieniem hostelu rozpoczną się od przygotowania jego modelu finansowo-prawnego.
Badania społeczne oraz dane gromadzone przez organizacje pomocowe pokazują, że osoby LGBT+ są szczególnie narażone na przemoc, bezdomność oraz trudności ze znalezieniem pracy. Dotyczy to zarówno młodych osób wyrzucanych z domu lub doświadczających przemocy ze strony rodziny, osób dorosłych prześladowanych w swoim miejscu zamieszkania, jak i osób transpłciowych przechodzących proces uzgodnienia płci.
Podobnie jak inne grupy narażone na przemoc z powodu uprzedzeń, geje, lesbijki, osoby biseksualne i transpłciowe potrzebują miejsca, w którym przede wszystkim mogą czuć się bezpiecznie. Ośrodki pomocowe nie zawsze mogą taką przestrzeń zaoferować, a szukanie pomocy wiąże się często z koniecznością powiedzenia o swojej orientacji i tożsamości (przymus coming outu) oraz kontaktem z nie zawsze przychylnymi pracownikami i pracowniczkami oraz klientami placówek pomocowych. Osoby LGBT+ potrzebują również odpowiednio przeszkolonych psychologów i psycholożek oraz kontaktu z innymi osobami, które rozumieją ich sytuację i doświadczenia.
Od lutego 2015 do października 2016 roku w Warszawie działał hostel interwencyjny prowadzony przez Lambda Warszawa we współpracy z Fundacja Trans-Fuzja i współfinansowany ze środków norweskich. W tym okresie do hostelu zgłosiło się 70 osób z całej Polski, które otrzymywały nie tylko dach nad głową, ale też opiekę psychologiczną oraz pomoc w powrocie na rynek pracy i usamodzielnieniu się. Niestety model finansowania w oparciu o granty instytucjonalne okazał się niewystarczający, aby zapewnić hostelowi stabilne i trwałe funkcjonowanie. Po zamknięciu stołecznego ośrodka w Polsce nie działa żadna placówka z ofertą skierowaną do osób LGBT+.
Pora to zmienić. Podpisanie Deklaracji przez prezydenta Rafała Trzaskowskiego traktujemy jako pierwszy krok. Wyjdziemy z zaklętego kręgu niemożliwości, w którym od dawna jako osoby LGBT+ kazano nam tkwić w oczekiwaniu na lepsze czasy, kiedy to może ktoś uzna nasze potrzeby i naszą obecność za coś wartego uwagi. Mamy też nadzieję, że warszawski hostel stanie się przykładem dla innych miast - Ekipa Miłość Nie Wyklucza.
Kolejny zapis Warszawskiej Deklaracji LGBT+ to szybka tęczowa pomoc na wyciągnięcie ręki, czyli miejski mechanizm wsparcia dla osób LGBT+ doświadczających zachowań homo- i transfobicznych wraz z systemem monitoringu tych zachowań.
Taka pomoc to miejski mechanizm interwencji, czyli możliwość szybkiego zgłoszenia i uzyskania wsparcia prawnego i psychologicznego. Co ważne pozwala ona również na monitorowanie skali przestępstw i zachowań homo- i transfobicznych, którego nie prowadzi policja, ponieważ sejmowi politycy i polityczki od lat zawodzą społeczność LGBT+ nie zmieniając odpowiednich przepisów.
Homofobia, bifobia i transfobia prowadzą do przemocy, której ofiarami padają nie tylko osoby LGBT+. Sytuacja, w której można zostać zwyzywanym lub pobitym z powodu wyglądu, czy tego, że idziemy z kimś za rękę nie jest normalna i nie powinna być akceptowana. Zbyt często służby policyjne nie są odpowiednio przygotowane do przyjmowania zgłoszeń, czy nawet rozmowy z ofiarami przestępstw.
Mechanizm zgłaszania (na przykład w postaci telefonicznej linii alarmowej), notowania (w formie rzetelnie prowadzonych statystyk), przyjmowania (przez odpowiednio przeszkolonych funkcjonariuszy i funkcjonariuszki) oraz udzielania wykwalifikowanej pomocy prawnej i psychologicznej osobom LGBT+ jest niezbędny. Wszystkim powinno zależeć na bezpiecznych ulicach i bezpiecznej Warszawie.
Problem przemocy wobec osób LGBT+ osiągnął w Polsce rozmiary kryzysu. Według badań Centrum Badań nad Uprzedzeniami z 2016, 1/3 osób LGBT doświadcza przemocy. Z raportu Kampania Przeciw Homofobii z 2011 roku wynika, że 1/4 osób LGBT doświadczyła przemocy fizycznej, a aż 95% przemocy werbalnej.
Przy kompletnej bierności władz centralnych, to właśnie na miastach i władzach samorządowych spoczywa odpowiedzialność za bezpieczeństwo wszystkich obywateli i obywatelek, bez względu na orientację seksualną. Choć państwo Polskie odmawia osobom LGBT+ uznania, miasta i miejscowości, w których żyjemy, mają możliwości i obowiązek traktowania nas jako równoprawną społeczność. I właśnie zaczynamy ten obowiązek egzekwować - Miłość Nie Wyklucza.
Więcej na temat Deklaracji Warszawskiej LGBT+ na mnw.org.pl/warszawska-deklaracja-lgbt
Tweet
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz