1. Kościół naucza za naszym Panem Jezusem Chrystusem, że najważniejszym przykazaniem jest nakaz miłości Boga i bliźniego (Mt 22, 37-40). Uczniów Jezusa to przykazanie obowiązuje w szczególnej formie miłości nieprzyjaciół (Mt 5, 44). Co więcej, nakaz ten nie jest warunkowany postawą drugiej strony według zasady „oko za oko, ząb za ząb”, lecz realizowany jest w myśl słów św. Pawła: „zło dobrem zwyciężaj”. Nakaz miłości bliźniego odnosi się rzecz jasna również do osób LGBT, wśród których wielu jest przecież uczniów i wiele uczennic Chrystusa. Jesteśmy wdzięczni wszystkim osobom, działaczom, duszpasterzom, wspólnotom i organizacjom, które w życiu kościelnym i świeckim działają na rzecz duchowego rozwoju i aktywizacji społecznej osób LGBT.
2. „Kościół bez zastrzeżeń akceptuje ludzi, którzy czują się homoseksualni” (Youcat, 415). Jednocześnie Kościół uznaje kontakty seksualne osób tej samej płci za grzeszne jako niezgodne z porządkiem stworzenia. Zgodnie z tradycją Kościoła, przypominanie moralnej oceny grzechu nie może jednak nigdy oznaczać potępienia grzesznika. Zwłaszcza Pisma Świętego nie można czytać wybiórczo, wyrywając rożne fragmenty z kontekstu, zaś najważniejszym punktem odniesienia w interpretacji Biblii dla chrześcijan pozostaje wspomniane przykazanie miłości. Jako wspólnota uczniów Jezusa dążymy do lepszego poznawania i pełniejszego rozumienia słów Pisma Świętego na temat homoseksualności, w czym pomaga nam również współczesna nauka, która bada kwestię orientacji psychoseksualnej. Pismo Święte nie jest podręcznikiem do historii czy przyrodoznawstwa, a na jego treść wpływał również klimat epok, w których powstawało. Dlatego z uwagą przysłuchujemy się naukowej debacie, gdyż – jak pisał św. Jan Paweł II w encyklice „Fides et ratio” – dorobek nauk przyrodniczych przyczynia się do autentycznego postępu całej ludzkości („Fides et ratio”, 25).
3. Jednocześnie nauczanie społeczne Kościoła od początku poświęcało dużo miejsca kwestiom pracy i praw pracowniczych. Leon XIII w encyklice „Rerum novarum” jednoznacznie opowiada się za powstawaniem związków zawodowych, postulatem godnej płacy i postuluje troskę o godność oraz życie duchowe pracowników. Praca ma charakter społeczny i nie należy jej postrzegać indywidualistycznie. „Praca ludzka stanowi klucz, i to chyba najistotniejszy klucz, do całej kwestii społecznej, jeżeli staramy się ją widzieć naprawdę pod kątem dobra człowieka” – pisał św. Jan Paweł II w encyklice „Laborem exercens”. Dlatego właśnie ochrona praw pracowniczych powinna leżeć na sercu wszystkim ludziom dobrej woli, zaniepokojonym problemami społecznymi, brakami kapitału społecznego i agresją w życiu publicznym.
4. Dlatego w kontekście głośnego medialnie sporu między przedsiębiorstwem IKEA a jego zwolnionym pracownikiem prosimy wszystkie strony o podjęcie dialogu, który powinien być podstawową metodą rozwiązywania konfliktów. Zapewnienie poczucia fizycznego bezpieczeństwa wszystkim pracownikom firmy jest obowiązkiem przedsiębiorstwa – w zakładzie pracy nie ma miejsca na słowa, które mogą być odczytane jako nawoływanie do przemocy. Jednocześnie należy pamiętać, że podstawowym celem dialogu jest nie tyle przekonanie partnera w rozmowie do przejścia na naszą stronę, ile raczej akceptacja – a przynajmniej zrozumienie – jego potrzeb i wypracowanie takiego porozumienia, które zapewni komfort pracy wszystkim stronom sporu. Pracodawca, chcąc realizować swoją politykę, powinien uszanować różnorodność własnych pracowników i nie powinien im narzucać zmiany poglądów czy postaw, gdyż praca jest prawem każdego człowieka, niezależnie od jego ideowych przekonań. Nie oceniając dotychczasowych decyzji pracodawcy, zauważamy, że zwolnienie z pracy prowadzi do powstania nowego dramatu i jako takie powinno być ostatecznością w sporach pracowniczych. Jesteśmy przekonani, że ten i podobne konflikty da się rozwiązać w duchu wspólnego dobra i solidarności.
Tekst powstał w reakcji Więzi na oświadczenie Rady Konferencji Episkopatu Polski ds. Apostolstwa Świeckich z 5 lipca 2019 r. W rzeczywistości nie jest to list polskich biskupów, ale tekst napisany przez autora, który życzyłby sobie i wszystkim, aby dokumenty polskich hierarchów kościelnych zawierały treści bardziej ewangeliczne, a mniej publicystyczne.
Tekst homilii ojca Jamesa Martina, jezuity, wygłoszonej 29 czerwca 2019 roku w kościele pw. św. Franciszka z Asyżu w Nowym Jorku podczas mszy poprzedzającej Marsz Równości. Tekst przełożyła Katarzyna Pliszczyńska. (...)
Dzisiaj każde z tych czytań, choć tak dawne, ma nam wszystkim, a zwłaszcza katolikom LGBT, wiele do powiedzenia. Pozwólcie, że zasugeruję trzy rzeczy.
Po pierwsze, bądźcie twardzi. Ostatnie kilka lat przyniosło katolikom LGBT wiele pozytywnych zmian. Obserwujemy dwa istotne trendy. Pierwszy można podsumować dwoma słowami: „papież Franciszek”. Jego najsłynniejsze zdanie to wciąż „Kim jestem, by osądzać?”; pierwotnie była to odpowiedź na pytanie o kapłanów gejów, a następnie została rozszerzona na osoby LGBT. Franciszek jest pierwszym papieżem, który użył słowa „gej”. Ma przyjaciół LGBT. I mianował wielu kardynałów, arcybiskupów i biskupów wspierających LGBT. Drugim trendem jest to, że w miarę jak coraz liczniejsi katolicy dokonują coming outu i otwierają się w sprawie własnej tożsamości płciowej, wraz z rodzinami wnoszą swoje nadzieje i pragnienia do swych parafii i powoli kultura Kościoła podlega zmianie.
Nadal jednak nie są to łatwe czasy dla katolików LGBT. Szkoły katolickie wciąż zwalniają osoby LGBT pozostające w cywilnych małżeństwach, podczas gdy wielu innych heteroseksualnych pracowników kościelnych, którzy również nie przestrzegają różnych zasad nauczania Kościoła, nie ma problemu z utrzymaniem pracy. Przywódcy kościelni publikują dokumenty, wydają oświadczenia i udzielają wywiadów w mediach, nie pozostawiając cienia wątpliwości, że nie znają doświadczeń osób LGBT lub ich rodzin. A na poziomie lokalnym w niektórych miejscach oczywiście cały czas znajdujemy homofobicznych duszpasterzy, pracowników kościelnych i parafian.
Wielu ludzi w społeczności LGBT czuje się – podobnie jak Jezus – niemile widzianych i wykluczonych, odrzuconych, a niekiedy, jak Jezus, prześladowanych. To może budzić ból i wściekłość. I te uczucia są w porządku. Są ludzkie i naturalne. Czasami powinny skłonić was do działania w imieniu prześladowanych ludzi i grup! Ale w ostatecznym rachunku Jezus chce, byśmy byli wolni od potrzeby bycia kochanymi, lubianymi i akceptowanymi. I byśmy byli pewni w tym, kim jesteśmy - Całość na Kontakt Magazyn.
Katedra Hope
Liturgia w kaplicy Reformowanego Kościoła Katolickiego w Poznaniu w rycie anglikańskim celebrowana przez ks. Tinę Beardsley.
Nabożeństwo z kościoła Św. Trójcy w Warszawie w 3 niedzielę po Trójcy Świętej 7 lipca 2019 r. "Przyszedł bowiem Syn Człowieczy, aby szukać i zbawić to, co zginęło" (Łk 19,10) Prowadzenie: ks. Włodzimierz Nast
Nabożeństwo w Kościele Ewangelicko-Augsburskiego w Pszczynie
3. Niedziela po Trójcy Świętej (II nabożeństwo)
I nie sądźcie, a nie będziecie sądzeni, i nie potępiajcie, a nie będziecie potępieni, odpuszczajcie, a dostąpicie odpuszczenia. (Łk 6,37)
Kościół Middle Church
Metropolitan Community Church of Washington DC
Metropolitan Community Church w Toronto
Kościół św Stanisława Kostki w St. Louis
Tweet
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz