Thompson i Kowalski spotkały się w St. Cloud, gdzie Thompson była profesorką wychowania fizycznego na St. Cloud State University, a Kowalski uczyła wychowania fizycznego i zdrowia w miejscowym liceum. Zamieszkały razem w 1979 roku, zrobiły symboliczną ceremonię ślubu, czasach gdzie nie było równości małżeńskiej. W 1983 roku, kiedy Sharon została potrącona przez pijanego kierowcę.
Wypadek samochodowy spowodował urazowy uszkodzenia mózgu i była poważnie niepełnosprawna. Sharon, która miała dwadzieścia siedem lat, była przykuta do wózka inwalidzkiego, jej zdolność mówienia była osłabiona i doznała krótkotrwałej utraty pamięci. Thompson nie była jednak w stanie dowiedzieć się o stanie swojej partnerki po wypadku, ponieważ technicznie nie była członkiem rodziny jej. Chociaż Kowalscy byli zawsze serdeczni wobec Thompson, jej częste wizyty w szpitalu nie podobało im, że ich córka jest lesbijką.
Karen walczyła z rodzicami Sharon, o nią, rodzina wmawiała, że nie jest lesbijką. Uprzedzenia wobec związków homoseksualnych i niepełnosprawnych były w pełni widoczne zarówno w orzeczenia sądów w Minnesocie, jak i w wykorzystaniu homofobie przez Donalda Kowalskiego jego władzy opiekuńczej nad córką.
Osoby niepełnosprawne, zwłaszcza przed uchwaleniem Ustawy dotyczące niesprawności w 1990 r., Były często uważane za niezdolne do podejmowania świadomych decyzji dotyczących własnej opieki.
Stereotypy zarówno do osób homoseksualny, jak i do osób niepełnosprawnych, Karen nie miała szans. Ponieważ Sharon była uważana z powodu urazu mózgu, jej tożsamość seksualna została uznana za nieistniejącą w oczach sądu. Ponieważ osoby niepełnosprawne są często postrzegane jako nierozwinięte.
Donald Kowalski poinformował sąd, że ze względu na pogarszający się swój stan zdrowia nie jest w stanie być opiekunem córki Sharon. Polecił Karen Tomberlin, przyjaciółkę rodziny Kowalskich i trenera liceum Sharon. Thompson próbowała znów zostać opiekunką swojej partnerki. Sąd po raz kolejny odrzucił Thompson, nazywając Tomberlin opiekunem, mimo że nie była szczególnie odpowiednia do tej roli opiekuna Sharon.
Wreszcie, w 1991 r., Sąd Apelacyjny w Minnesocie, cofnął decyzję i przyznał opiekę Thompson. Sharon przed sądem zeznawała i mówiła kim jest. Ta decyzja była punktem zwrotnym zarówno dla ruchów na rzecz praw osób homoseksualny, jak i osób niepełnosprawnych.
W wielu miastach stanach organizowano protesty, walka o prawa dla Karen Thompson do bycia sobą. Walka była trudna czasach, gdzie tysiące par jednopłciowy nie mogli mieć praw, jeszcze czasie epidemii AIDS, wieli nie mogli dowiadywać o śmierci, czy zdrowiu swoi partnerów, byli wyrzucani z domów.
Chociaż Thompson, którego początkowym pragnieniem było tylko po prostu żeby Sharon mogła zamieszkać z nią, stała się działaczką i ikoną, praw osób LGBT i też osób niepełnosprawny. Sharon Kowalski, pokazuje stereotypy do osób niepełnosprawnych i jej walka do bycia sobą.
Dzisiaj, po wielu latach walki, Thompson, 72 letnia, i Kowalski, 63 letnia, mieszkają na przedmieściach St. Cloud w Clearwater.
Tweet
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz