Lincoln naprawdę posiadał cnoty, których nie trzeba dodatkowo ubarwiać. Urodził się w biednej rodzinie, był samoukiem, który do wielkich zaszczytów doszedł ciężką pracą i uczciwością. Musiał opierać się jadowitej krytyce, gdy walczył o przetrwanie Unii i zniesienie niewolnictwa. Zginął z rąk zamachowca, krótko po odniesieniu największego zwycięstwa. Ale w jego kolejnych biografiach nazbyt często powtarzano te same mity i legendy, które nie miały wiele wspólnego z prawdą. Teraz warto obalić kilka błędnych przekonań na temat człowieka, którego wizerunek znajduje się na amerykańskich pięciodolarówkach.
1. Lincoln był podrzędnym prowincjonalnym prawnikiem.
Do podsycenia tego mitu walnie przyczynił się lakoniczny Henry Fonda w filmie Johna Forda 'Młodość Lincolna' (1939). Partner Lincolna z kancelarii prawniczej, William H. Herndon, w celu wzmocnienia reputacji puścił w świat plotkę, która mówiła, że Lincoln nie dba o prawniczą praktykę, nie przygotowuje się do prowadzonych przez siebie spraw, dowcipkuje z ławą przysięgłych i sędziami, a czasami nie pobiera opłat za usługi. Reputacja Lincolna jako prawnika mogła ucierpieć także z powodu często cytowanego ostrzeżenia, jakie padło z jego ust: 'Odradzajcie ludziom procesy prawne'.
To prawda, że polityka zawsze była najważniejsza dla Lincolna. Jednak nie przeszkodziło mu to w latach 50. XIX wieku skutecznie reprezentować przed sądem takich firm jak Illinois Central Railroad czy Rock Island Bridge Co. Druga z tych firm wybudowała pierwszy most kolejowy na rzece Missisipi. Dzięki tym sprawom zyskał reputację jednego z najlepszych adwokatów w swoim stanie. Dokumenty z epoki potwierdzają, że Lincoln był wszechstronnym i skutecznym prawnikiem. Gdyby nie wziął udziału w procesie przeciwko popierającej niewolnictwo Ustawie o Kansas i Nebrasce w 1854 roku, a następnie nie zabiegał o miejsce w Senacie, prawdopodobnie kontynuowałby karierę prawniczą, która przyniosłaby mu sławę i fortunę.
2. Lincoln był gejem.
Działacz na rzecz praw gejów Larry Kramer od dawna twierdzi, że Lincoln był gejem. Mają o tym świadczyć miłosne listy Lincolna do byłego współlokatora Joshuy Speeda, na które Kramer podobno natrafił w 1999 roku. Prawdopodobnie Kramer napisze o tym więcej w mającej ukazać się historii homoseksualizmu 'The American People'. Jednak historyk Gabor Boritt uważa, że sensacje Kramera są 'niemal na pewno... mistyfikacją'. Tak czy owak twierdzenia Kramera utrwaliły się w publicznej świadomości.
W opublikowanej w 2005 roku książce 'The Intimate World of Abraham Lincoln' profesor teorii queer C. A. Tripp, kolega słynnego seksuologa Alfreda Kinseya, dowodził, że Lincoln był aktywnym homoseksualistą. A ożenił się jedynie po to, aby dostosować się do obowiązujących w XIX w. konwencji; tymczasem przez całą prezydenturę flirtował i sypiał z młodymi mężczyznami. Tripp sugerował nawet, że oziębłość seksualna Lincolna wobec żony wpędziła ją w chorobę umysłową. Czy to prawda? A jeżeli tak, to jakie to ma znaczenie? Według Herndona Lincoln wykazywał 'silne' zainteresowanie kobietami i był stałym klientem domów publicznych, zanim ożenił się w wieku 33 lat. Jego pierwszy syn urodził się już dziewięć miesięcy po ślubie, co sugeruje raczej entuzjazm i doświadczenie Lincolna w sprawach damsko-męskich.
3. Lincoln chorował na depresję.
Cztery pokolenia biografów potwierdzały, że Lincoln często popadał w posępny nastrój, ale dopiero Joshua Wolf Shenk posunął się w swojej książce 'Lincoln's Melancholy: How Depression Challenged a President and Fueled his Greatness' do stwierdzenia, że 16. prezydent USA cierpiał na kliniczną depresję. Z pewnością Lincoln miał w życiu okresy przygnębienia, jak na przykład wtedy, gdy jego pierwsza miłość Ann Rutledge zmarła w 1835 roku lub gdy zerwał ze swoją narzeczoną Mary Todd w przeddzień ich ślubu w 1841 roku (para ponownie zeszła się rok później).
Choć wspólnie z Shenkiem redagowałem zbiór pism Lincolna, w tym punkcie nie zgadzam się z nim. W XIX wieku kliniczna depresja była nieuleczalną chorobą, a jej ofiary często popadały w szaleństwo lub odbierały sobie życie. To niemożliwe, aby Lincoln zdołał pogodzić przewlekłą chorobę z ciężką pracą, jakiej wymagał urząd prezydenta. Ofiary klinicznej depresji często nie są w stanie podnieść się z łóżka, a co dopiero dowodzić armią.
4. Lincoln miał zbyt miękkie serce.
Poeta i biograf Lincolna Carl Sandburg oraz inni historycy zrobili wiele, aby przekonać opinię publiczną, że amerykański prezydent wykazywał nadmierną skłonność do ułaskawiania ludzi łamiących prawo. To nieprawda. Lincoln nie tylko popierał wykonywanie egzekucji na dezerterach, ale na jego polecenie powieszono 38 Indian, którzy mieli napadać na osiedla białych, w Mankato w Minnesocie, 26 grudnia 1862 roku. Jest to jak do tej pory największa masowa egzekucja przeprowadzona na amerykańskiej ziemi.
Lincoln prowadził najbardziej krwawą wojnę w dziejach Ameryki, której stawką było przetrwanie Unii. W tym celu zatwierdził użycie nowych śmiercionośnych rodzajów broni, jak miny, pancerniki czy saletra potasowa, która była XIX-wiecznym odpowiednikiem napalmu. W tym celu też poświęcił tysiące ludzi ginących na froncie.
5. Lincoln był śmiertelnie chory.
Mimo że od śmierci Lincolna upłynęło prawie półtora wieku, wciąż nie brakuje lekarzy, którzy diagnozują jego choroby nie wstając od biurka. Niektórzy twierdzą, że miał problemy z układem krążenia. Inni przypisują mu genetyczną chorobę o nazwie zespół Marfana. Jeszcze inni uważają, że cierpiał na nieuleczalną odmianę raka MEN2B. Historycy medyczni pokroju Johna Sotosa sugerują, że gdyby Lincoln nie został zamordowany 14 kwietnia 1865 roku, zszedłby z tego świata niedługo potem bez pomocy Johna Wilkesa Bootha.
Gdyby którakolwiek z wymienionych chorób rzeczywiście pustoszyła organizm Lincolna w czasie jego prezydentury, to jak wytłumaczyć jego znakomitą kondycję fizyczną? Albo wyjątkowo małą podatność na choroby w czasie działań wojennych (w tamtym czasie zachorował jedynie na łagodną odmianę ospy wietrznej, która zabiła jego służącego). Jak wyjaśnić łatwość, z jaką ten 56-letni mężczyzna dawał pokaz siły, trzymając między dwoma palcami ciężki topór na wyciągniętej dłoni, zaledwie kilka dni przed śmiercią?
Podobnie jak wielu innych prezydentów, także Lincoln zmarniał i nieco wychudł podczas kadencji. Jednak lekarze, którzy byli przy łożu śmierci, zachwycali się muskulaturą ramion i klatki piersiowej chorego. Lincoln zmagał się ze śmiercią przez dziewięć godzin, co jest raczej niewykonalne dla śmiertelnie chorego człowieka.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz