Sztokholmska parada ma zupełnie inny wymiar niż ta, która od kilku lat odbywa się w czerwcu w Warszawie. Podczas gdy polscy geje i lesbijki wciąż domagają się poszanowania praw i uznania ich związków przez państwo, szwedzcy owe prawa dostali już dawno.
Konkubinaty osób tej samej (i przeciwnej) płci można w Szwecji zawierać od 1988 roku. W roku 1995 zalegalizowano związki partnerskie par tej samej płci, które miały niemal takie same prawa jak małżeństwa. Natomiast 1 maja 2009 roku w życie weszła ustawa o małżeństwach jednopłciowych. W Riksdagu za przyjęciem ustawy głosowało 261 posłów, wstrzymało się 16, przeciw było zaledwie 22.
W Sztokholmie święto równości nie jest sprzeciwem wobec prawa, nie jest demonstracją przeciwko czemuś, jest manifestacją radości, wolności, równości i tolerancji. Popatrzeć na paradę przychodzą całe rodziny z dziećmi, emeryci, uczniowie, osoby w każdym wieku. Nie po to, żeby wykrzyczeć, wyzwać i wyśmiać. Po to, żeby pokazać, że wszyscy jesteśmy razem, wszyscy tak samo równi.
Jak wiele brakuje Polsce do osiągnięcia szwedzkich standardów, widać po uczestnikach samej parady, w której biorą udział także różne grupy zawodowe. Idą więc lekarze, pielęgniarki, kierowcy, policjanci, prawnicy… Rzecz w Polsce wciąż nie do pomyślenia.
W tym roku w paradnym korowodzie przejdą także rodzice dyskryminowanych w Rosji nastolatków. Tamtejsza Duma wprowadziła niedawno zakaz tak zwanej propagandy homoseksualnej, a młodzi ludzie o odmiennej orientacji są narażeni na codzienną przemoc i agresję.
W czasie całego festiwalu część barów i restauracji na znak protestu wycofało ze sprzedaży rosyjską wódkę.
Tweet
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz