Darius Blog: Słowo Boże na niedziele: Pastorka Metodystów ponownie wyświecona, LGBT w kościele drugiej kategorii ...

Beth Stroud ponownie wyświęcona jako pastor Kościoła Metodystycznego. Dwadzieścia lat temu Beth Stroud została pozbawiona święceń pastorskich przez Kościół Metodystyczny po tym, jak wyznała swojej kongregacji w Filadelfii, że jest w stałym związku jednopłciowym. We wtorkowy wieczór, niespełna trzy tygodnie po tym, jak Kościół Metodystyczny zniósł swoje zakazy anty-LGBTQ, Stroud została ponownie wyświęcona.

Podczas zamkniętego spotkania duchowieństwa regionu Wschodniej Pensylwanii Kościoła Metodystycznego Stroud przekroczyła wymagane dwie trzecie głosów, aby ponownie zostać pełnoprawnym członkiem i pastorem w Kościele Metodystycznym.

Biskup John Schol z Wschodniej Pensylwanii powitał ten wynik, stwierdzając: „Jestem wdzięczny, że Kościół otworzył się na osoby LGBTQ.”

„Byłam całkowicie zdezorientowana,” powiedziała agencji Associated Press w e-mailu. „Przez kilka minut nie mogłam rozpoznać, gdzie jest przód sali, gdzie jestem i dokąd powinnam się udać. Wszyscy klaskali, a potem zaczęli śpiewać.” - NBC News.

Parafia Ewangelicko-Augsburska Opatrzności Bożej we Wrocławiu razem z wrocławską grupą Fundacji Wiara i Tęcza zapraszają na modlitwę w intencji osób LGBT+, a także innych osób dyskryminowanych i wykluczonych. Modlitwa odbędzie się w ewangelickim kościele Opatrzności Bożej, ul. Kazimierza Wielkiego 29 o godzinie 12.00.

Modlitwę poprzedzą drzwi otwarte w naszym kościele, od 10.00 do 12.00, podczas których każda osoba będzie mogła przyjść, pomodlić się, pomedytować, porozmawiać lub po prostu znaleźć nieco cienia. Zależy nam na pokazaniu, że Kościół powinien być i jest bezpiecznym miejscem dla wszystkich osób, w tym dla osób LGBT+. Osoby nieheteronormatywne szczególnie często bywają celem ataków i agresywnej retoryki ze strony różnych środowisk, w tym i kościelnych, stąd nasza modlitwa i drzwi otwarte są szczególnie skierowane w stronę środowiska LGBT+.

Rozważanie podczas modlitwy wygłosi bp Tomasz Puchalski z Reformowanego Kościoła Katolickiego w Polsce. Drzwi otwarte i modlitwa mają charakter niezobowiązujący. Każda osoba może przyjść, bez względu na światopogląd i wyznanie. Jedynym warunkiem jest zachowanie szacunku wobec wszystkich osób uczestniczących w wydarzeniu.

Nasze wydarzenie odbywa się w dniu 16. Wrocławskiego Marszu Równości, ale jest inicjatywą niezależną, zainicjowaną przez członków naszej parafii i wrocławskiej grupy Wiary i Tęczy. Nie chcemy w żadnym przypadku tworzyć alternatywy dla Marszu czy Miasteczka Równości, ale chcemy dołożyć cegiełkę do budowania lepszego, bezpiecznego i tolerancyjnego świata, bo uważamy to za część misji Kościoła.

Zapraszamy wszystkie zainteresowane osoby. Jesteście mile widziani. Do zobaczenia w sobotę!

Pastor Alexander Noordijk od lat spotyka się z poważną dyskryminacją z powodu swojego związku z mężem, Kaiem. W swojej książce *Pray, Thanks, Admire* Alexander mówi o złości, jaką odczuwa z powodu tej niesprawiedliwości i stawia pytanie: „Czy nie jest najważniejsze to, że ty i ja wierzymy w Jezusa Chrystusa jako naszego Zbawiciela, że to jest jedyna podstawa i warunek wspólnej modlitwy?”

Złość Alexandra sięga czasów jego dzieciństwa, kiedy w szkole podstawowej był często prześladowany. W dorosłym życiu doświadczył wielu sytuacji, które budziły jego gniew i frustrację. „Czasami myślę: kiedy to się skończy?” – mówi pastor. Prześladowania te przybierają różne formy, od słownych obelg po fizyczne ataki.

Alexander od lat pracuje jako pastor w Amsterdamie i razem z mężem Kaiem angażuje się w emancypację osób LGBTI w kościele poprzez fundację Wijdekerk. Jednak ich działalność prowadzi do ukierunkowanych ataków. Podczas jednego z takich incydentów, gdy Alexander nie był w domu, ktoś próbował włamać się do ich mieszkania. Kai zauważył dwie postacie za zasłonami. Okazało się, że była to próba ataku z użyciem moździerza z zapalnikiem przyspieszającym. „To było znacznie bardziej szokujące niż myślałem” – wspomina Alexander.

Kolejnym przykładem była grupa młodzieży, która nękała radę kościelną i rzucała kamieniami. To nie były jedyne incydenty. Odmowa chrześcijańskiego zespołu InSalvation, który miał zagrać koncert w kościele w Monnickendam, również głęboko dotknęła pastora. Zespół odwołał koncert dzień wcześniej, dowiedziawszy się, że Alexander mieszka z mężczyzną. „Powiedziano mi, że z tego powodu nie mogę się modlić podczas nabożeństwa” – mówi Alexander.

„Atakujecie mnie nie tylko z zewnątrz, ale także od wewnątrz chrześcijaństwa” – mówi Alexander. W swoim własnym kościele nie jest postrzegany jako „kompletny” czy „duchowo dojrzały” człowiek. To uczucie głęboko go dotknęło. „Czuję się jak obywatel drugiej kategorii, chrześcijanin drugiej kategorii” – wyjaśnia. Alexander czuje, że jest zredukowany do punktu widzenia innych, a jego miłość do Kaia jest pomijana.

Pomimo trudnych rozmów z zespołem InSalvation, Alexander starał się znaleźć wspólne podstawy. „Czy nie jest najważniejsze, abyśmy wy i ja wierzyli w Jezusa Chrystusa jako naszego Zbawiciela, aby to była jedyna podstawa i warunek wspólnej modlitwy?” – pytał. Niestety, jego apel nie spotkał się z pozytywną odpowiedzią. „Zgodnie z książką, nie można spełnić wielu warunków wstępnych” – mówi pastor.

Historia pastora Alexandra Noordijka jest przejmującym przykładem trudności, z jakimi spotykają się osoby LGBTI w środowiskach religijnych. Pomimo swojej wiary i oddania, Alexander doświadcza dyskryminacji zarówno z zewnątrz, jak i wewnątrz kościoła. Jego historia jest wezwaniem do refleksji nad tym, co naprawdę powinno być fundamentem wiary i wspólnej modlitwy - eo.nl.

Wewnętrzna podróż do akceptacji: Historia Joyce - 21-letnia Joyce przeżyła trudną wewnętrzną podróż, odkrywając swoją tożsamość płciową. Choć urodziła się jako chłopiec, od dawna czuła w sobie silne poczucie bycia dziewczyną. Jednak droga do akceptacji nie była łatwa, a konfrontacja z opinią innych ludzi dodawała dodatkowego obciążenia.

Już we wczesnym dzieciństwie Joyce zauważyła, że nie pasuje do tradycyjnych ról płciowych. Pomimo tego, że ukrywała swoje uczucia, odczuwała dyskomfort i niezrozumienie. Dopiero terapia pomogła jej zrozumieć, że to, co czuje, jest związane z jej tożsamością płciową.

Odkrycie, że jest osobą transpłciową, przyniosło zarówno ulgę, jak i nowe wyzwania. Pomimo negatywnych reakcji otoczenia, Joyce zaczęła coraz otwarciej mówić o swoich uczuciach i dążyć do akceptacji siebie.

Jednak droga do pełnej akceptacji była pełna trudności. Wychowywana w surowym środowisku religijnym, Joyce musiała zmagać się z opinią społeczeństwa, które często potępia osoby o odmiennych tożsamościach płciowych. Pomimo tego, że Bóg dla niej był źródłem miłości i akceptacji, to trudno było jej zrozumieć, dlaczego wielu chrześcijan jest tak surowych w swoich osądach.

Dzięki wsparciu terapeutycznemu oraz otaczających ją osób, Joyce stopniowo odnajduje swoją drogę do akceptacji. Chociaż nadal czuje niepewność i obawy związane z procesem hormonalnej terapii, to patrzy w przyszłość z nadzieją na pełne zaakceptowanie siebie.

Jest to opowieść o odwadze, samozrozumieniu i dążeniu do autentyczności. Joyce, choć staje w obliczu licznych trudności, nie traci nadziei na znalezienie swojego miejsca i akceptacji w społeczeństwie. Jej historia jest inspiracją dla wszystkich osób, które walczą z przeciwnościami losu, szukając swojej tożsamości i akceptacji - eo.nl.

Historia Tamary jest pełna walki, prób i ostatecznie akceptacji własnej tożsamości. Początkowo nieakceptowana przez swoje środowisko religijne i rodzinę, Tamara doświadczyła wewnętrznej walki, z której dopiero po latach zaczęła się wyzwalać.

Od najmłodszych lat była świadoma swojej orientacji, jednak dopiero później, wraz z przyjęciem wiary, zaczęła uświadamiać sobie, jak to się ma do jej życia. Przez wiele lat próbowała ukrywać swoją tożsamość, zawierając małżeństwo i prowadząc życie, które nie odpowiadało jej w pełni.

Kluczowym momentem było spotkanie z kobietą biseksualną, która potrafiła zrozumieć jej sytuację. To wydarzenie otworzyło Tamary oczy na konieczność walki z własnymi demonami i przyjęcia siebie taką, jaka jest.

Choć doświadczyła odrzucenia w kościele, znalazła miejsce, gdzie mogła czuć się akceptowana i równa. To dało jej nadzieję i pozwoliło uwierzyć, że Bóg widzi ją inaczej niż ludzie.

Historia Tamary to opowieść o walce, akceptacji i w końcu odnalezieniu własnej drogi. Jej doświadczenia mogą być inspiracją dla innych, którzy walczą z podobnymi trudnościami, a jej otwarta postawa i gotowość do dzielenia się swoją historią mogą przynieść wsparcie tym, którzy czują się samotni w swojej drodze - eo.nl

Centralny Komitet Katolików Niemieckich (ZdK) podjął istotne decyzje podczas swojego walnego zgromadzenia tuż przed rozpoczęciem Dnia Katolickiego w Erfurcie. Jedną z kluczowych kwestii, którą podjęto, jest „współudział” Kościoła w prześladowaniu homoseksualny w Niemczech.

Centralny Komitet Katolików Niemieckich (ZdK) podjął odważny krok, postanawiając zmierzyć się ze współudziałem Kościoła w kryminalizacji tożsamości queer w przeszłości. Decyzja ta została podjęta podczas walnego zgromadzenia w Erfurcie, tuż przed rozpoczęciem Erfurckiego Dnia Katolickiego pod hasłem „Ludzie pokoju mają przyszłość”.

Trzydzieści lat po zniesieniu paragrafu 175 prawa karnego w Niemczech, ZdK uznał za spóźniony moment, aby uhonorować decyzję z 1994 roku. Paragraf ten kryminalizował homoseksualizm od 1871 roku, a Kościół katolicki miał w tym historyczny udział.

Oficjalne usunięcie odpowiedniego paragrafu Kodeksu Karnego dopiero w 1994 roku wywołało refleksję nad brakiem uwagi ze strony ZdK wobec dekryminalizacji homoseksualizmu. ZdK przyznał się do „historycznego współudziału” katolików w prześladowaniach osób queer.

ZdK zobowiązał się także do prawnej obrony w czasie wojny, stawiając na straży prawo do samoobrony. Jednakże użycie siły ma być stosowane jedynie w ostateczności i zgodnie z prawem międzynarodowym oraz umowami międzynarodowymi.

ZdK, będący organizacją zrzeszającą katolików świeckich w Niemczech, w ostatnich latach intensywnie angażował się w prawa osób LGBT, dążąc do tego, aby kościół stał się „bezpieczną przestrzenią” dla osób queer. Jego działania stanowią ważny krok w kierunku akceptacji i poszanowania dla różnorodności w społeczności katolickiej - queer.de.

Jak rozmawiać o płci, seksualności i wierze

1. Spójrzcie sobie w oczy

Rozmowy o płci, seksualności i wierze są skomplikowane i osobiste, często głęboko zakorzenione w tożsamości lub przekonaniach rozmówców. Dlatego tak ważne jest, aby nie prowadzić takich dyskusji za pośrednictwem WhatsAppa czy innych mediów społecznościowych. Spotkajcie się twarzą w twarz, znajdźcie spokojne i komfortowe miejsce, które sprzyja otwartości. Tylko wtedy można stworzyć przestrzeń do prawdziwego dialogu.

2. Zapytaj, jak druga osoba odbiera rozmowę

Podkreśl, że zależy Ci na wzajemnym zrozumieniu, a nie na ocenie czy potępieniu. Celem rozmowy nie musi być osiągnięcie pełnej zgody, lecz stworzenie przestrzeni dla różnych historii życia i perspektyw. Regularnie sprawdzaj, jak druga osoba odbiera rozmowę, robiąc przerwy i pytając o jej odczucia.

3. Wczuj się!

Każdy człowiek ma unikalną historię do opowiedzenia. Postaraj się wczuć w doświadczenia innych. Zadaj sobie pytanie: „Co bym zrobił, gdybym stanął przed takim wyborem?” Zamiast pytać: „Co o tym myślisz?” spróbuj: „Czego doświadczyłeś?” Podziel się również swoimi doświadczeniami, ale z rozwagą unikaj cytatów z Biblii, streszczeń książek czy opinii i filmów, które mogą narzucać pewne interpretacje.

4. Uważaj na swój język

Słowa mają ogromną moc. Niektóre terminy mogą być obraźliwe dla osób z różnych środowisk. Unikaj ogólników na temat LGBTI+ lub wiary. Nie mów w imieniu religii, kościołów czy organizacji, gdyż łatwo można stracić kontakt z rozmówcą.

Zastanów się nad przykładami sytuacji, które sprzyjają poczuciu bezpieczeństwa i akceptacji, oraz tymi, które tego poczucia pozbawiają. Oceń różne aspekty od 1 do 10, gdzie 1 oznacza konieczność ukrywania swojej tożsamości, a 10 oznacza pełną otwartość i akceptację.

Prowadzenie rozmów na tematy związane z płcią, seksualnością i wiarą może być wyzwaniem, ale stosując powyższe wskazówki, można stworzyć atmosferę wzajemnego zrozumienia i szacunku.