Darius Blog: Słowo Boże na niedziele: Zmarła ikona aktywizmu Norwegii, Misza Czerniak o swojej wierze i akceptacji, plus nabożeństwa niedzielne

niedziela, 12 grudnia 2021

Słowo Boże na niedziele: Zmarła ikona aktywizmu Norwegii, Misza Czerniak o swojej wierze i akceptacji, plus nabożeństwa niedzielne

W wieku 86 lat zmarła ikona aktywizmu na rzecz praw osób LGBTQ w Norwegii, Karen-Christine Friele. To między innymi dzięki niej Norwegia dzisiaj jest tak daleko w kwestii praw osób LGBTQ.

Kim Karen-Christine Friele została uhonorowana najwyższym zaszczytem, jaki może otrzymać obywatel Norwegii, czyli państwowym pogrzebem, w którym uczestniczyli członkowie rodziny królewskiej, przedstawiciele rządu, główny sędzia Sądu Najwyższego i setki wielbicieli.

Pogrzeb odbył się w katedrze w Oslo i był prowadzony przez biskupkę Oslo Kościoła ewangelickiego, Kari Veiteberg.

Warto zwrócic uwagę, że jeszcze niedawno również Kościół Ewangelicki Norwegii miał problemy z akceptacją osób LGBTQ. Dziś można w nim zawierać śluby jednopłciowe, a transpłciowe osoby mają swoje ceremonie zmiany imion.

Premier Jonas Gahr Støre przemawiając na pogrzebie nazwał Friele „wyjątkową pionierką”. Zwrócił uwagę na ogromne zasługi Friele w odniesieniu do uchylenia w 1972 roku norweskiego prawa, które kryminalizowało homoseksualizm, a w 1977 usunięcie homoseksualizmu jako diagnozy psychiatrycznej. (newsinenglish/NRK/Wiara i Tęcza)

"Misza od dziecka czuł, że jest „inny”. Ale środowisko, w którym dorastał, nie pomagało mu w zrozumieniu samego siebie. Wręcz przeciwnie. Jeśli będąc małym chłopakiem w szkole od rówieśników słyszysz o „pedałach”, a w Kościele, że jesteś złem, to nie masz bezpiecznych warunków do odkrywania prawdy o swojej orientacji.

Kiedy Misza zrozumiał, że jest osobą homoseksualną, równocześnie uwierzył, że może się z tego wyleczyć. I „leczył” się przez kilkanaście lat. Aż doszedł do ściany i zrozumiał, że to droga donikąd.

To jest historia o stopniowym odkrywaniu własnej tożsamości, latach walczenia z samym sobą, o przemocowym traktowaniu osób LGBT w społeczeństwie i w Kościele. I w końcu o odwadze, samoakceptacji, wierze w Boga, który nie jest tyranem, ale czułym Ojcem i walce o bardziej ewangeliczny Kościół."

Nagrywałem ostatnio podcast na zaproszenie Renata Kim, w którym rozmawialiśmy o mojej historii. I padło tam pytanie o to, czy nie chciałem odciąć się grubą kreską od przeszłości związanej z byciem księdzem. Wyjechać gdzieś, gdzie nikt nie kojarzyłby mnie z tym. Przypomniało mi się to pytanie przy udostępnianiu wspomnienia z tęczą nad figurką Maryi i pisaniu opisu „3 lata temu byłem jeszcze księdzem…”.

Tak, przez pierwszy rok po odejściu, a może nawet i dłużej, zdecydowanie czułem, że moja historia jest ciężką kulą u nogi, którą będę ciągnął do końca życia. Bywałem wściekły i załamany z tego powodu. Ale w końcu zaakceptowałem to w sobie. Seminarium i bycie księdzem to równo 15 lat mojego życia. To nieco mniej niż połowa mojego życia.

Cholera, nie mogę wyrzucić połowy swojego życia do kosza. Nie mogę mieć 15letniej wyrwy w życiorysie. Nie chcę. Tak jak nie chciałem mieć do końca życia wyrwy w swojej tożsamości z powodu ukrywania przed światem, że jestem gejem. Nie chciałem, żeby coś z mojej tożsamości musiało siedzieć w szafie. Tak samo nie chcę, żeby do szafy trafiło 15 lat mojego życia. Nie mogę udawać, że nie wiem co się działo między 19 a 34 rokiem mojego życia, albo zgodzić się na to, żeby wchłonęła to jakaś tożsamościowa czarna dziura. Tym bardziej, że działo się w tym czasie wiele dobrych, a nawet bardzo dobrych rzeczy, z których jestem dumny. Także bardzo szalonych i nietypowych rzeczy, które lubię wspominać. To także lata, które mnie wewnętrznie kształtowały.

Tak, moją wrażliwość kształtowała także Ewangelia, w którą wierzyłem. Ewangelia, w której czytałem o Jezusie, który nie był taki jak religijni przywódcy, faryzeusze i uczeni w Piśmie. Jezus, który miał niesamowitą wrażliwość na człowieka, szczególnie tego wykluczonego, odrzuconego, życiowo połamanego. Jezus, który miał odwagę walczyć o tych ludzi samemu narażając się pobożnym ludziom, biorąc na siebie oskarżenia o zgorszenie i takie tam. Jezus, który pokazywał mi, że zawsze od przepisów, tradycji i tym podobnych, ważniejsze jest kochać. Bo miłość jest wypełnieniem i sensem Ewangelii. Miłość jest Ewangelią. Tak, także z Ewangelii uczyłem się bycia wolnym. Nauczyłem się, że Bóg stworzył człowieka wolnym i chce, żeby był wolny.

Nie, nie wyrzucę tych 15 lat do kosza. I nie będę się ich wstydził. Tak, czasem to bywa trudna cześć mojej historii, bo ludzie bardzo różnie do tego podchodzą. Doświadczyłem trochę nieprzyjemności z powodu mojej historii nie tylko z prawej, ale i z lewej strony. Bycie byłym księdzem po każdej stronie uwalnia demony. Ale to jest moje. Tak naprawdę bez tej historii nie byłoby tego Łukasza Kachnowicza, którego dzisiaj znacie. Prawdopodobnie wielu z was w ogóle bez tej historii by mnie nawet nie znało. Ani ja nie poznałbym wielu ludzi, gdybym nie miał takiej a nie innej historii. A więc biorę całego siebie.

Katedra Hope

Metropolitan Community Church of Toronto

Metropolitan Community Church of Washington DC

Metropolitan Community Church San Diego

Parafia Ewangelicka Opatrzności Bożej we Wrocławiu

Nabożeństwo z Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego św. Marcina w Krakowie

Reformowany Kościół Katolicki - 3. Niedziela Adwentu

Nabożeństwo parafii ewangelicko-reformowanej w Warszawie - Link na stronie YouTube

Bracia Dominikanie z Rzeszowa zapraszają do duchowej łączności w trakcie Liturgii w kościele św. Jacka. W niedzielę transmitujemy Eucharystię o godz. 7:00, 8:30, 10:00 (rodzinna), 11:30, 13:00, 16:00, 17:17 (młodzieżowa), 19:00 (akademicka). Link na stronie YouTube.

Dominikanie Wrocław