Dla Berlina czas zabawy dobiegł końca. Klaus Wowereit podał się do dymisji; jego następcą został faworyzowany przez niego inny socjaldemokrata Michael Müller.
Niejeden burmistrz jest kimś więcej niż niż tylko najwyższym urzędnikiem administracji. Niektórzy zrastają się z miejscem i czasem, zapisując nowe karty historii miasta. Rudy Giuliani i Ken Livingstone byli takimi burmistrzami Nowego Jorku i Londynu. Klaus Wowereit odegrał podobną rolę w Berlinie.
Po raz pierwszy spotkałem go na Kreuzbergu w gejowskiej knajpie, zaraz po tym, jak w wieku 47 lat, 16 czerwca 2001 został burmistrzem. Siedziałem z przyjaciółmi i gadaliśmy o wszystkim i o niczym, kiedy nagle wszedł do knajpy Klaus Wowereit ze swoim partnerem i z kimś, kto wyglądał na ochroniarza. Usiedli przy sąsiednim stoliku i zamówili coś do picia. Przedziwne było w tej scenie, że była taka normalna. W każdym innym mieście wejście burmistrza ze swoim przyjacielem do gejowskiego baru byłoby żarłem dla tabloidów. W Berlinie jest to dzień powszedni.
Wowereit wzbudził lekką sensację, także poza stolicą RFN, kiedy przyznał się w sposób najbardziej luzacki w historii polityki do swojego homoseksualizmu: „Jestem gejem i tak jest dobrze”.
Kiedy niemiecki socjaldemokrata przejął rządy w stolicy, kasy miasta były puste, a zadłużenie wielomiliardowe. Brakowało miejsc pracy, co było konsekwencją zimnej wojny i podziału miasta. Wowereit stawiał sprawę jasno: w Berlinie nie da się szybko zarobić wielkich pieniędzy. Nie ma nawet co się wysilać. Jeśli ktoś chce robić zawrotną karierę, niech jedzie do Nowego Jorku albo Londynu. Berlin jest miejscem do życia i delektowania się nim.
Ciao Wowi! Powodzenia i dzięki za miłe wspomnienia. Zupełnie mi nie będzie przeszkadzało, jeżeli nowe lotnisko nigdy nie zostanie otwarte, bo wtedy miasta nie zaleją dalsze tłumy turystów. Dla mnie, jako burmistrz, był Pan całkiem w porządku.
Całość na Deutsche Welle
Tweet
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz