Wystąpili: Wojciech Zieliński, Katarzyna Herman, Piotr Garlicki, Bartłomiej Firlet, Bartłomiej Morawski, Mariusz Drężek.
Reżyseria: Albert Bana / Producent: Ivo Krankowski / Scenariusz: Mateusz Pacewicz / Zdjęcia: Tadeusz Kieniewicz / Montaż: Paweł Sławek / Scenografia: Dorota Rakowiecka / Kostiumy: Adriana Marczewska / Charakteryzacja: Aleksandra Plewako-Szczerbińska / Dźwięk: Paweł Uszyński / Muzyka: Maciej Dobrowolski / Kierownik produkcji: Aleksandra Pazik
Dotychczasowe polskie kampanie społeczne przeciwko homofobii koncentrowały się na obronie jej ofiar – ludzi LGBTQ (lesbijek,gejów,osób biseksualnych,transseksualnych i queer). W naszym spocie zajmujemy się homofobią od „drugiej strony” pokazując, że jej ofiarą pada także sam homofob i jego otoczenie.
Wybraliśmy formę trailera do filmu sensacyjnego o człowieku żyjącym w zagrożeniu i napięciu, które doprowadza go do katastrofy. W odróżnieniu jednak od typowego kina akcji w naszym trailerze jedynym prześladowcą bohatera jest on sam, jego homofobiczna obsesja. Nikt na niego nie dybie, nikt nie chce go skrzywdzić. Para gejów-biznesmenów, która uruchamia spiralę homofobicznej paranoi to sympatyczni kolesie, którzy chcą po prostu zrobić z nim dobry interes. Po spotkaniu z biznesmenami nasz bohater zaczyna doszukiwać się oznak homo- i transseksualności wszędzie wokół siebie. Ale córka wręczająca mu laurkę z tęczą czy tańcząca walczyka z koleżanką nie należy do tajnego „homoseksualnego lobby”, a kibic w pubie, obejmujący go czule podczas transmisji meczu – chce po prostu wyrazić swoją radość ze strzelonej bramki. Nasz zagubiony bohater pogrąża się w obsesji. Zaczyna mieć nawet prześladowcze halucynacje – recepcjonista z pracy wydaje mu się czyhającym na niego transseksualistą, a opiekunka z tęczową przypinką na torbie – lesbijką uwodzącą jego żonę.
W krzywym zwierciadle, w konwencji trailera przedstawiliśmy powszechne w Polsce zjawisko homofobii. W europejskich badaniach tolerancji wobec mniejszości seksualnych Polska plasuje się zawsze na szarym końcu.
Polska homofobia przybiera różne postaci:
− agresji werbalnej i fizycznej, w miejscach publicznych, w pracy, w szkole
− inicjatyw politycznych, a nawet projektów ustawodawczych mającej chronić polskie życie
publiczne przed „promocją homoseksualizmu”
− batalii w obronie „wartości rodzinnych” (tak jakby obecność w życiu publicznym ludzi
LGBTQ mogła wpłynąć na orientację tych, którzy żyją w „tradycyjnych” rodzinach)
− obsesji doszukiwania się znamion „homoseksualności” i „zgadywania” kto jest gejem, a kto
lesbijką.
− i, najczęściej, przyjmowania lękowej postawy: „my udajemy, że was nie widzimy, a wy
udajecie, że jesteście <
Czy skoro ofiarami homofobii są osoby LGTBQ warto „pochylać się” nad losem homofobów?
Warto – bo pozwala to zdemaskować irracjonalne źródła postawy, która w polskiej opinii publicznej funkcjonuje jako pogląd uzasadniany „naukowo”, ideowo, a nawet religijnie – samozwańczy specjaliści przedstawiają „dowody” na „uleczalność homoseksualizmu”, politycy przekonują nas, że homoseksualizm zagraża narodowej tożsamości, księża powołują się na „słowo Boże”.
Poza tym, mimo że krzywdzą innych, homofobowie są przecież nieświadomymi ofiarami funkcjonujących w społeczeństwie uprzedzeń, stereotypów i lęków. Większość z nich biernie przejmuje popularną w Polsce postawę względem osób LGBTQ dominującą w niemal wszystkich grupach społecznych i środowiskach zawodowych zarówno na wsiach jak i w miastach.
Nasz film może ich zirytować, ale wolelibyśmy, żeby dał im do myślenia.
Tweet
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz