Dziś, bardziej niż kiedykolwiek, Kościół doświadcza kryzysu. Ale nie chodzi tu tylko o struktury, kazania czy frekwencję. Kryzys ten ma jedno źródło – brak miłości. Zapomnieliśmy, co to znaczy być chrześcijaninem. Zapomnieliśmy, że najważniejszym przykazaniem jest miłować Boga – i drugiego człowieka.
Miłosierdzie to nie teoria – to praktyka. To sposób życia. Czy naprawdę kochamy swoich braci i siostry? Czy akceptujemy ludzi takimi, jakimi są – z ich poglądami, pochodzeniem, płcią, orientacją? Czy potrafimy spojrzeć drugiemu człowiekowi w oczy z uśmiechem i zapytać: „Jak się czujesz? Czego potrzebujesz?” Czy jesteśmy obecni, gdy ktoś przechodzi przez chorobę, samotność, kryzys?
Bycie chrześcijaninem to nie tylko obecność na mszy czy nabożeństwie. To codzienne świadectwo – w słowach, czynach, spojrzeniach i gestach. To gotowość do wspierania, przyjmowania, niesienia nadziei.
Dziś świat potrzebuje miłości bardziej niż kiedykolwiek. A my, chrześcijanie, jesteśmy wezwani, by tę miłość nieść. Tymczasem tak często Kościoły pustoszeją – nie dlatego, że Bóg odszedł, ale dlatego, że ludzie nie czują się w nich kochani. Czują się oceniani, wykluczani, niezrozumiani.
Zamiast być miejscem schronienia, Kościół bywa miejscem osądu. To musi się zmienić. Zacznijmy od siebie – zapytajmy dziś choć jedną osobę: „Jak się czujesz?” Przytulmy, wysłuchajmy, bądźmy obecni. W świecie pełnym nienawiści, przemocy i podziałów – miłość to rewolucja.
Bo chrześcijanin to ten, który kocha. Zawsze. Bez warunków.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz