Słowo Boże na niedziele temat seksualności i tożsamości płciowej Joannie d'Arc, Siostra Jeannine Gramick o byłym papieżu, plus nabożeństwa
Przez wieki opowieść o Joannie d'Arc, wpływowej francuskiej bohaterce, która walczyła z Anglikami w latach dwudziestych XIV wieku, była inspiracją na całym świecie. Teraz, 611 lat po jej narodzinach 6 stycznia 1412 r., jej dziedzictwo pozostaje silne – ale niektóre aspekty jej opowieści pozostają zaskakująco ukryte, na przykład fakt, że wśród zarzutów, jakie usłyszała przed śmiercią, było noszenie męskiej odzieży.
Autorka Leslie Feinberg omówiła, często pomijany aspekt Joan i jej wpływ na społeczność LGBTQ+ w swojej książce Transgender Warriors: Making History From Joan of Arc to Dennis Rodman.
Inne spojrzenie na jej spuściznę pochodzi od transpłciowej Joan Roughgarden, która przeanalizowała wpływ wybitnej kobiety w tak potężnej roli w książce Evolution's Rainbow: Diversity, Gender, and Sexuality in Nature and People, opisując ją jako „zidentyfikowaną przez mężczyzn osoba transpłciowa".
Autorka dodała: „Zeznanie Joanny d'Arc we własnej obronie ujawniło, jak głęboko jej transwestytyzm był zakorzeniony w jej tożsamości. Przysięgła:„ Za nic w świecie nie przysięgam, że nie uzbroję męskiej się i nie włożę sukni” - nordot.
Joanna d'Arc temat seksualności i tożsamości płciowej Joanny można pisać wiele dziś jest ikoną feministek, kobiet, osób LGBT. Queerowa historia świata pięknie przestawili - Player.pl.
Siostra Jeannine Gramick, amerykańska zakonnica od dekad wspierająca osoby LGBT+ w ich drodze wiary w Kościele rzymskokatolickim, napisała na łamach portalu Outreach wspomnienie-refleksję o zmarłym niedawno Josephie Ratzingerze, papieżu Benedykcie XVI.
Mówi w nim między innymi: „Miałam okazję spotkać się z kardynałem Ratzingerem podczas lotu samolotem z Rzymu do Monachium w 1998 roku. […] Kiedy zorientował się, kim jestem, powiedział z błyskiem w swoich jasnoniebieskich oczach: ‘Znam cię od 20 lat!’ Zebrał przez te lata kilka sporych teczek dokumentów na temat mnie i mojej posługi. […] Zapytałam kardynała, czy kiedykolwiek spotkał jakiegoś geja. Powiedział, że kiedy wraz z papieżem Janem Pawłem II odwiedzali Berlin, miała miejsce demonstracja homoseksualistów. Jaka szkoda, pomyślałam, że spotykał się z osobami LGBTQ tylko w sytuacjach konfrontacyjnych. […] Kiedy się z nim żegnałam, powiedział ‘Niech się siostra za mnie modli, tak jak ja będę modlił się za siostrę’. Doświadczyłam człowieczeństwa kogoś, kto miał władzę zniszczyć moje życie”.
Siostra Gramick podsumowuje następnie zmiany w nauczaniu Kościoła dotyczące osób LGBT+, zarówno te na lepsze (zwłaszcza w trakcie pontyfikatu Franciszka, ale będące skutkiem przemian w myśleniu z lat 70. i 80. XX w.), jak i te na gorsze, wynikające w znacznej mierze z działania Kongregacji Nauki Wiary, pod przewodnictwem Ratzingera, a także jego kroków już jako papieża.
„[…] w wyniku działań ówczesnego kardynała Ratzingera niezliczone rzesze osób LGBTQ odeszły z Kościoła katolickiego. Czy można się zatem dziwić, że ich sojusznicy opłakują nieodwracalne szkody duszpasterskie wyrządzone przez dziedzictwo papieża Benedykta XVI?”
Swoją refleksję kończy natomiast tak: „Sądzę że kiedy się spotkaliśmy, każde z nas czuło, że to drugie jest głęboko zaangażowane na rzecz Kościoła i służby Ludowi Bożemu. I mimo, że nie zgadzałam się z jego eklezjologią czy teologią moralną, uważałam, że nie wolno mi demonizować kogoś, z kim się nie zgadzam. Żaden człowiek nie jest jednoznacznie dobry ani zły. Każdy z nas to połączenie światła i ciemności. A to, co ja widzę jako ciemność w danej osobie, ktoś inny może zobaczyć jako światło. Rozumiem teraz, że on i inni przywódcy kościelni byli uwikłani w średniowieczną strukturę, z której nie umieli się uwolnić. Indoktrynacja klerykalnego systemu wepchnęła ich w światopogląd statyczny, sztywny i spętany legalistycznym patrzeniem. Światopogląd taki nie wie nic, albo niewiele, o współczuciu i elastyczności Franciszkowego ‘Kimże jestem, żeby oceniać?’
Nauczyłam się modlić za tych, którzy czują, że powinni iść taką prostą i ciasną drogą, zarządzając w ten sposób życiem swoim i innych. […] W ostatecznym rozrachunku nasze różnice teologiczne są mniej istotne niż nasza determinacja, by wypełniać Boże powołanie w swoim życiu najlepiej jak potrafimy, wbrew opiniom innych i sporom z nimi. Nauczyłam się, że kluczowe jest, by widzieć w innych człowieczeństwo – patrzeć na to, co nas łączy, a nie na to, co nas dzieli.
Wierzę, że najlepszym dziedzictwem teologicznym papieża Benedyka XVI jest jego myślenie wyrażone w komentarzu na temat konstytucji Soboru Watykańskiego II Gaudium et Spes, gdzie tak pisał o ostatecznym prymacie sumienia: ‘Ponad papieżem stanowiącym wiążącą władzę kościelną stoi własne sumienie, któremu należy być posłusznym ponad wszystko, nawet jeśli wymagałoby to sprzeciwienia się władzy kościelnej’.” - Fundacja Wiara i Tęcza.
Mamy do czynienia z epoką lodowcową w ekumenizmie. Zainteresowanie jest coraz mniejsze. Trudno jest o udział wiernych i księży w nabożeństwach ekumenicznych.Skoro są te problemy to powstaje pytanie o ich zasadność - mówił bp @MarcinHintz@luteranie#ekumenizmpic.twitter.com/DWUzSgoU9O
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz