Karl Heinrich Ulrichs, urodzony w 1825 roku w Aurich na północnym zachodzie Niemiec, jest uznawany przez wielu za pierwszego aktywistę gejowskiego w czasach nowożytnych i pierwszą osobę, która publicznie ujawniła swoją orientację homoseksualną. Jego działania były wyjątkowo odważne, zważywszy na czasy, w których przyszło mu żyć.
Ulrichs już jako dziecko wykazywał nietypowe dla swojego otoczenia zachowania – nosił dziewczęce ubrania i preferował towarzystwo dziewczynek, a nawet wyrażał chęć bycia dziewczynką. Jego edukacja była imponująca – studiował prawo i teologię na Uniwersytecie w Getyndze, gdzie ukończył studia w 1846 roku, a następnie kontynuował naukę na Uniwersytecie w Berlinie, gdzie pisał pracę doktorską po łacinie o pokoju westfalskim.
Mimo że wówczas w Hanowerze akty homoseksualne nie były jeszcze zakazane, Ulrichs zrezygnował z pracy w służbie cywilnej w 1854 roku, zanim mógł zostać zwolniony z powodu swojej orientacji. Po odejściu z pracy w administracji państwowej, Ulrichs pracował jako reporter dla niemieckiej gazety "Allgemeine Zeitung" oraz jako sekretarz przedstawiciela Związku Niemieckiego.
W latach 1863–1865 Ulrichs opublikował serię pięciu esejów pod tytułem Forschungen über das Rätsel der mannmännlichen Liebe (Badania nad zagadką miłości męsko-męskiej), w których wprowadził swoje własne terminy dla gejów, lesbijek, osób biseksualnych i interpłciowych. W pierwszych publikacjach używał pseudonimu Numa Numantius, ale później przyznał się do autorstwa. Jego terminologia, w tym określenie „Urning” dla gejów i „Dioning” dla lesbijek, była rewolucyjna w swoim czasie. Dopiero w 1869 roku austriacki pisarz Karl-Maria Kertbeny ukuł termin „homoseksualizm”, który jest stosowany do dziś.
Ulrichs argumentował, że homoseksualność jest naturalnym i wrodzonym stanem, co stanowiło radykalną teorię w czasach, gdy dominowało przekonanie, że homoseksualność to nabyty nawyk lub „wada”. Klaus Müller, niemiecki historyk, określił teorie Ulrichsa jako „pierwszą naukową teorię seksualności w ogóle”.
Ulrichs opowiadał się za równouprawnieniem osób homoseksualnych, kobiet oraz mniejszości etnicznych i religijnych. Domagał się legalizacji związków jednopłciowych, w tym prawa do małżeństwa. W jednym z esejów, zatytułowanym Araxes: Wezwanie do uwolnienia natury Urninga spod prawa karnego, bronił prawa gejów do życia zgodnie z ich naturą: „Urning (gej) także jest człowiekiem. Ma więc niezbywalne prawa. Jego orientacja seksualna jest prawem nadanym przez naturę”.
W sierpniu 1867 roku Ulrichs po raz pierwszy publicznie wystąpił w obronie homoseksualizmu na kongresie prawników w Monachium, gdzie nawoływał do zniesienia przepisów antygejowskich. Chociaż został zagłuszony, jego wystąpienie uznaje się za początek ruchu emancypacji homoseksualistów w Niemczech.
Po zjednoczeniu Niemiec i wprowadzeniu surowych przepisów antygejowskich Ulrichs wyemigrował do Włoch, gdzie spędził ostatnie 15 lat swojego życia, zarabiając na życie jako nauczyciel języków obcych i kontynuując pisanie. Zmarł w L’Aquila w 1895 roku w wieku 69 lat.
Ulrichs był człowiekiem, który wyprzedzał swoje czasy. Jego odwaga i wytrwałość w walce o prawa osób homoseksualnych sprawiły, że jest dziś uznawany za pioniera współczesnego ruchu praw gejów. W Niemczech jego imieniem nazwano ulice w Berlinie, Monachium, Hanowerze i Bremie, a w Monachium jego urodziny są obchodzone co roku na placu jego imienia. W L’Aquila, gdzie został pochowany, co roku odbywa się pielgrzymka do jego grobu - PinkNews.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz